วันที่ 6 เดือนตุลาคม  2559

                ปลายเดือนกันยายน ที่ผ่านมา เกิดความโกลาหลขึ้นอย่างใหญ่หลวง สำหรับบรรดาลูกฯหลานฯ (แมวทั้งหมด) ทั้งหลาย  มีการย้ายที่อยู่อาศัย ขยับขยายถิ่นฐานไปอยู่ในป่าทั้งหมด โดยการนำของ "พญาเทครัว" คาดว่าพญาเทครัวผู้เป็นหัวหน้าคงจะหาทำเล ถิ่นฐานใหม่ที่เหมาะฯไว้แล้ว ต่างพากันอุ้มลูกจูงหลานมีทั้งเดินเป็นแถว เดินเป็นกลุ่มฯ เดินเป็นคณะ กลับมาขนย้ายอยู่ 2 - 3 รอบด้วนกัน  หลวงตาเห็นปรากฎการณ์เช่นนั้นได้แต่คิดว่า "โอ้หนอเจ้าทั้งหลาย แม้ชาตินี้เจ้าเกิดมาเป็นสัตว์ เจ้าก็ยังมีความรักความสามัคคีต่อกัน พากันเสาะแสวหาที่อยู่ ที่ที่ปลอดภัย แล้วหลวงตาจะไปเยี่ยมพวกเจ้านะ" ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาโรงเห็ดรีไซเคิล พบกับความโดดเดี่ยวอีกครั้ง

                วันเวลาผ่านไป ย่างเข้าสู่เดือนตุลาคม หรือจะเรียกว่า "เดือนปลายฝนต้นหนาว" ก็ได้  ฝนได้ตกลงมาตั้งแต่คืนวันที่ 4 ตุลา - หนักบ้าง - เบาบ้าง จนถึงขณะนี้ (14.45 น.) เมื่อเช้าวานนี้ได้ยินเสียงแมวร้องหากัน พูดคุยกัน เสียงระงมไปทั่วทั้งบริเวณ หลวงตาเดินหาตามเสียง ใช่แล้ว ใช่แล้ว ลูกฯ หลานฯ ทั้งหลายพากันกลับสู่บ้านเกิดแล้ว

                วันนี้เรียกได้ว่า "ความขี้อ้อนของแมว เป็นแรงบันดาลใจ" เวลา 11.20 น. จึงตัดสินใจต้มมาม่าทั้งหมด ซึ่งมีอยู่ 2 ซอง แล้วปล่อยให้เส้นขึ้นอึดเพื่อจะได้ปริมาณมากฯ หลังจากหลวงตาฉันแล้ว จึงเก็บส่วนแบ่งที่กะฯไว้ ให้ลูกหลาน แมว แมว รับประทานต่อไป  หลังจากเค้าทั้งหลายรับประทานต้มมาม่าหมดแล้ว ก็ยังพากันมาอ้อนหลวงตาอีก  คิดว่าเขาคงจะหิวโซมา และกินไม่อิ่ม คงเป็นเพราะหลวงตาแน่ฯ ที่ฉันไม่ระมัดระวัง "จนฉันเข้าไปในส่วนแบ่งที่กะฯ ไว้ให้แมว" หลวงตาจึงขอไถ่โทษด้วยการประชาสัมพันธ์ว่า "รับบริจาคอาหารแมว"

ส่วนแบ่งของลูกหลาน แมวเริ่มรับประทาน เจ้าตัวเล็กก็เล่นซุกซน
สง่างามเหมือนพ่อเค้าเลย กลับสู่ที่ปลอดภัย บ้านใหม่ในหลังเก่า