เจ้านกน้อยเอ๋ย... เจ้าก็หันมองดูด้านซ้ายบ้าง... ด้านขวาบ้าง...
เหมือนกับว่าเจ้ายังไม่มีความมั่นใจว่าจะบินไปทางไหน.. มาเถิดมาอยู่กับหลวงตา แล้วหลวงตาจะพาฝึกไปพร้อมฯกัน เพื่อให้มีความมั่นคงอยู่ในที่ ที่กันดารแห้งแล้งเช่นนี้แหละ  ที่นี่เป็นบุญนะลูก...
เราทั้งสองไม่กำพร้าดอก... อย่างน้อยก็ยังมีเจ้า และหลวงตา.....
 
 

 แหล่งกำเนิดพลัง...  (ภาพวันที่ 24 มีนาคม 2559)

                 มีผู้คนไม่น้อยที่คิดว่า "เราเป็นคนบ้า" เขาพากันพูดว่าหากไม่บ้าก็คงไม่มาอยู่ในป่าคนเดียวดอก ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมเช่นนี้... ถึงแม้ใครจะคิดจะพูดเช่นใด นั่นเป็นสิทธิของเขา  แต่... เรารู้เรา เราเข้าใจเรา  เราอยู่ที่นี่ มิใช่เพื่อให้คนเขาสรรเสริญ, มิใช่เพื่อหวังลาภสักการะ, มิใช่เพื่อให้คนเขายอมรับในเรา, มิใช่เพื่อการก่อสร้างเสนาสนะ, มิใช่เพื่อต้องการมีบริวาร,  แต่เราอยู่ที่นี่ เพราะเห็นว่า "เป็นโอกาสตอบแทนพระคุณ, เป็นบุญกุศลอย่างยิ่ง" และเป็นบุญที่คนอื่นไม่รู้ก็ได้เพราะ เป็นปัจจัตตัง "เรารู้เรา"........

แหล่งกำเนิด เสียงสัญญาณแหล่งกำเนิด พลังทางกาย
แหล่งกำเนิด พลังใจแหล่งกำเนิด พลังยืนหยัดแหล่งกำเนิด เสียงธรรม
   
 

 ครอบครัวเดียวกัน...

                 เช้าวันนี้ (19 เมษายน 2559) ที่หน้าบ้านของเรา หลังอาหารเช้า สมาชิกในครอบครัวของเราบางส่วน ส่วนมากอยู่บนดาดฟ้า (หลังคากุฏิ) ได้มานั่งเล่นกันตามปกติ และพูดคุยกัน แบ่งปันความเมตตา กรุณาให้แก่กัน  โดยมีหลวงตานั่งเป็นประธานเหมือนเช่นเคย... และบอกเจ้าด้วยภาษาใจเช่นเดิม "ลูกเอ๋ย.. ทุกชีวิตในครอบครัวของเราอยู่ตามบุญที่มีนะลูก.. อย่าไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเขาเลย.. ยามหลวงตามีฉันเจ้าก็มีกินเหมือนกัน ยามหลวงตาไม่มีฉันเราก็อด (บำเพ็ญบารมี) ด้วยกัน ยามเมื่อหลวงตาไม่อยู่ให้พวกเจ้าทั้งหลายรักสามัคคีกันไว้.. ช่วยเหลือซึ่งกันและกันนะลูก.....

คุณยาย, ลูกสาวทั้ง 2, และหลานน้อย,เล่นกันอย่างสนุกกับญาติฯ