บนโลกแห่งความเป็นจริง... ของมนุษย์...  ในสังคมของชาวพุทธ เมื่อมีการทำบุญ, ถวายทาน, แก่พระภิกษุสงฆ์ มักจะมีคำกล่าวอยู่เสมอฯ ท่อนหนึ่งว่า "นิพพานะปัจจะโยโหตุ"  เมื่อแปลความเป็นภาษาไทยโดยรวมแล้ว จะได้ใจความว่า "ขอผลบุญกุศล ที่ข้าพเจ้ากระทำนี้ จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าเข้าถึงพระนิพพานด้วยเทอญ" แต่ความเป็นจริงแล้ว ผู้คนส่วนมาก (แทบทั้งนั้น) เขาไม่ต้องการเช่นนั้นดอก... เห็นมีอยู่ดาษดื่น ทั่วไปในทุกฯ สังคม เขายังพากัน, แสวงหาความเป็นสีสัน ให้กับชีวิตตนเอง และมีแววว่าจะแสวงหาต่อไป ไม่มีที่สิ้นสุด.....

           ความเจริญทางโลก พัฒนาอย่างต่อเนื่องยิ่งฯ ขึ้นไปเรื่อยฯ... อาหารทางจิตวิญญาณของมนุษย์ ผู้ที่อยู่ใต้ "โลกธรรม" ย่อมหนีไม่พ้นความเจ็บปวด, ความทุกข์ระทมทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นยามเมื่ออาหารเหล่านั้นกลับกลายเป็นพิษขึ้นมา  แล้วจะมีใครบ้างหรือเปล่าหนอ!... ที่จะมีความเพียรพยายามฝึกให้จิตใจของตนเองออกจากห้วงเหวแห่งความทุกข์ทั้งปวงเหล่านั้น อย่างถาวร.....

           หัวใจที่เด็ดเดี่ยว และมั่นคง... เป็นองค์ประกอบที่สำคัญอย่างยิ่ง เป็นเสมือนยานพาหนะ นำไปสู่จุดหมายปลายทาง.. มีให้เห็นอยู่ไม่น้อย เมื่อพบเจออุปสรรคต่างฯ (กาลเวลา, ความโดดเดี่ยว เป็นต้น) มาทดสอบเข้า หัวใจที่เด็ดเดี่ยวและมั่นคงในตอนแรกฯ  ก็ค่อยฯ จืดจางลงฯ และหายลับ ไหลไปตามกระแสเหล่านั้นจนหมดสิ้น.....

           ในช่วงปลายเดือนมิถุนายน 2559 นี้.. ทราบว่าจะมีพระผู้รู้ จากจังหวัดแม่ฮ่องสอน นำพาคณะเดินทางสู่วัดป่าดงยางแห่งนี้ อย่างน้อยก็ทำให้ผู้เขียนมีความรู้สึกว่า "ไม่โดดเดี่ยว" และมีกำลังใจ เพื่อการรักษาความมั่นคงต่อไป.. อาจจะใช้เวลา 5ปี - 10ปี - 20ปี - หรือมากกว่านั้นก็ได้ เพราะสิ่งที่กล่าวมานี้เป็น "อกาลิโก - ไม่ขึ้นกับกาลเวลา" ..........