ไดอารี่บุญ เดินทางกลับสู่บ้านเกิด

กลับคืนสู่ผืนป่า แดนอีสานถิ่นกำเนิด กับวัฒนธรรมชนบทดั้งเดิมของชาวอีสาน ที่ยังพอมีหลงเหลืออยู่

เช้าวันนี้ (23 กรกฎาคม 2556)

กุฏิมุงหญ้าคากลางป่าไม้ผสมที่ปลูกมาแล้ว 13 ปี บนเนื้อที่กว่า 300 ไร่ วันนี้เป็นวันแรกของการจำพรรษาของพระภิกษุ ตามภาษาที่สังคมไทยชาวพุทธนิยมเรียก เวลาตี 4 เสียงฆ้อง เสียงกลอง เสียงระฆัง ดังขึ้นพร้อมกันจากวัดต่างฯรอบทิศ เป็นเสียงที่แสดงว่าได้เวลาแล้วที่พระภิกษุสามเณรทำวัตรสวดมนต์ยามเช้า เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ได้เดินธุดงค์ท่องเที่ยว จาริกไปตามป่าเขาลำเนาไพรภาคต่างฯของเมืองไทย เมื่อกลับมาอีกครั้งเสียงสัญญาณที่ดังมาจากวัดต่างฯยังมีอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เป็นมนต์เสน่ห์วัฒนธรรมของชาวอีสานที่ยังมีอยู่ในยุคปัจจุบัน
กุฎิกลางป่าไม้ผสมที่อาศัยอยู่นี้ อยู่ท่ามกลางระหว่าง 5 หมู่บ้าน และ 3 ตำบล แต่ละหมู่บ้านที่อยู่โดยรอบมีวัดประจำทุกหมู่บ้าน เป็นสถานที่ที่ชาวบ้านพากันมาทำบุญตักบาตร กับหลวงปู่หลวงพ่อหลวงตาพระหนุ่มสามเณรน้อย ถือเป็นการสร้างคุณค่าให้ชีวิต เป็นอาหารทางจิตใจของชาวพุทธตามประเพณีนิยม ที่ถือปฏิบัติตามกันมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ เมื่อวานนี้เป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา คือวันอาสาฬหบูชา ณ ศาลาที่หลวงปู่อุทัยได้ร่วมกับชาวบ้านสร้างไว้ในพื้นที่แห่งนี้เมื่อ 6 ปีก่อน ได้ใช้เป็นที่บำเพ็ญบุญกุศล และทำวัตรสวดมนต์เช้าเย็น ได้มีพ่อใหญ่ (ภาษาอีสานบ้านเฮา) มาร่วมทำบุญตักบาตรจำนวน 6 คน ซึ่งล้วนเป็นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกับโยมพ่อของอาตมา ที่เสียชีวิตไปแล้วเมื่อ 2 ปีก่อน จำนวน 6 คน ถือว่ามากหากเปรียบเทียบกับปีที่ผ่านฯมา อีกทั้งพ่อใหญ่ดังที่กล่าวมานั้นได้ร่วมทำวัตรสวดมนต์เช้า-ทำวัตรสวดมนต์เย็น และจำศีลภาวนานอนที่ศาลา 1 คืน ถึงแม้จะเหลืออยู่ 4 คนก็ตาม

เส้นทางบิณฑบาตร เดินลัดตามคูคันนา ระยะทาง 4 กิโลเมตร

เช้าวันที่ 26 กรกฎาคม 2556

เมื่อคืนเวลาประมาณ 6 ทุ่มกว่าฯ ขณะกำลังหลับสนิทอยู่ ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่ามือขวาโดนสัตว์ชนิดหนึ่งกัดเข้าอย่างจัง รีบออกจากกรดฉายไฟฉายส่องดูที่มือบริเวณที่โดนกัดเห็นว่ามีรูเขี้ยวอยู่ 4 รู เลือดไหลออกตามรูไม่มาก แต่รู้สึกปวดชาตามบริเวณที่โดนคงจะเป็นสัตว์มีพิษ (คิดในใจว่า เอ..จะเป็นงูหรือเปล่าหว่า) จึงใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ไม่ปวดสลัดผ้าห่มดู ว่าจะเป็นสัตว์อะไร ... แล้วในที่สุดจึงเห็นและทราบว่าคือตะขาบนั่นเอง แต่ก็ไม่ทราบว่าเขาอายุได้กี่ปีกี่เดือนแล้ว รู้แต่ว่าเขากำลังอยู่ใน "วัยน่ารักน่าชัง" เลยทีเดียว.
ขณะนั้นคิดถึงคำสอนของพระอาจารย์ว่า หากเป็นแผลเจ็บปวดทางกายจงกำหนดสติให้รู้ว่าเจ็บปวดเฉพาะทางกาย อย่าให้ลุกลามไปถึงใจ เวลาผ่านไปเรื่อยฯในคืนนั้น พร้อมกับปฏิบัติตามคำสอน แล้วในที่สุด.. ก็หลับสนิทลงจนได้.

พระพุทธเจ้าตรัสเป็นปัจฉิมโอวาท ครั้งสุดท้ายว่า... “ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนท่านทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อม ความสิ้นไปเป็นธรรมดาท่านทั้งหลาย จงบำเพ็ญไตรสิกขา คือศีล สมาธิ ปัญญา ให้บริบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด”

รวมภาพ การเกิดเฮือนน้อย การตั้งอยู่ สู่การแปรเปลี่ยน ตามอำนาจการทำงานของสังขาร แล้วจะสู่ความเสื่อม และดับไปเรื่อยฯ