|
 |
|
|
|  หลังงานต้อนรับ ผ้าป่าสามัคคีจากจังหวัดแม่ฮ่องสอน เป็นต้นมา ที่วัดป่าดงยางเข้าสู่ความเป็นอยู่ ที่เรียกว่าปกติเช่นเดิม นักบวชเช่นแม่ชี ก็กลับสู่สังกัดวัดเดิม ศรัทธาญาติโยมจากต่างจังหวัด ต่างอำเภอ ต่างตำบล ที่มาช่วยงานต้อนรับคณะผ้าป่า ก็กลับสู่เคหะสถานประกอบอาชีพของตนเอง รวมทั้งญาติโยมที่อยู่รอบๆละแวกวัด ก็กลับสู่บ้านเรือนของตน ประกอบอาชีพหลักของชาวไร่ชาวนา เช่นเลี้ยงวัวเลี้ยงควายเป็นต้น | |
|
|
|
| ลักษณะความจริง3ประการ ที่ภาษาธรรมเรียกว่า "กฏไตรลักษณ์" กฎเกณฑ์ความเป็นจริงของธรรมชาติที่มีอยู่ทุกหนทุกแห่งบนโลกนี้ เสนาสนะต่างๆที่เกิดขึ้นบนผืนป่า ที่ชาวบ้านทั่วไปเรียกว่าวัดป่าดงยาง ก็มีความทรุดโทรมเป็นธรรมดา การดูแลรักษา การซ่อมแซม เพื่อให้สามารถใช้ประโยชน์ได้ จึงเป็นหน้าที่ของผู้ที่เรียกว่านักบุญ มีกำลัง มองเห็นคุณค่า จิตดวงนั้นอาจจะมีกายเป็นนักบวชหรือฆราวาสก็เป็นได้ | | | |
|
|
|
| เมื่อถึงฤดู "เก็บเห็ด" วัดป่าดงยางยังคงเป็นสวนครัวเล็กๆ ที่ชาวบ้านละแวกใกล้เคียงนิยมมาเก็บเห็ด ทั้งเวลากลางวันและกลางคืนเป็นปกติเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน | | | | สำหรับนักบวชในพุทธศาสนาแล้ว สถานที่แห่งนี้มีความเป็นธรรมชาติ เป็นสัปปายะที่พร้อมเหมาะสำหรับผู้ที่เห็นโทษของสงคราม ความขัดแย้งวุ่นวายในสังคม และมีจิตใจที่แน่วแน่หนักแน่น ที่จะฝึกฝนจิตใจตนเองให้ถึงความสงบอย่างมีสติ โดยมีหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นที่ตั้ง ก็อาจจะขึ้นอยู่กับบุญทำกรรมแต่งของแต่ละคนที่เห็นแตกต่างกัน เพราะบางคนอาจจะเหมาะเป็นผู้ครองเรือน แสวงหาความสุข สนุกสนานแบบโลกๆ ที่มีอยู่ทั่วไปในสังคม | |
|
|
|
|
|
| | | วันที่ 27 มิถุนายน 2566 | แม่ล้อม ปัญญดา สัมมิตร ซื้ออาหารแมวถวายวัด 1 กระสอบ |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
หน้าแรก
