วันที่ 19 เมษายน 2562

                  ความสงสัยที่ยังคงมีอยู่  ตั้งแต่ก่อนสงกรานต์จนถึงวันนี้ (19 เมษายน 2562)  ทีมช่างต่างฯ ที่เคยรับปากไว้ว่าจะมาทำกุฏิกรรมฐานที่ค้างคาอยู่ให้เสร็จเรียบร้อย  จนถึงวันนี้ก็หายเงียบ  "เอ!.. หรือว่าเทศกาลสงกรานต์แบบไทยฯยังไม่จบ,  หรือว่าช่างรับงาน (รับปาก) ไว้หลายเจ้า  จนลืมว่าเคยพูดเคยรับปากไว้กับวัดป่าดงยางด้วย"  ทำให้นึกถึงหัวข้อภาษาธรรมบทหนึ่งว่า "อนัตตา" ที่เราเข้าใจในความหมายนั้น

ห้องภายในกุฏิห้องภายในกุฏิห้องน้ำ - สุขา
วัสดุในศาลาทางเดินจงกลมวัสดุที่พร้อมแล้ว

                  "คำว่าการใช้ชีวิตเพื่อการบูชา"  เป็นประโยคที่เข้าใจได้สำหรับผู้ที่มีปัญญาทางธรรม  มีโยนิโสมนสิการ (คิดพิจารณาอย่างแยบคาย) หากคุณสมบัติดังที่กล่าวนี้ไม่พร้อมก็เป็นการยาก ยากที่จะเข้าใจได้  กินก็มิใช่กินเพื่อให้อิ่มเท่านั้น,  เมื่อมีโอกาสมีส่วนร่วมในการสร้างเสนาสนะ ก็มิใช่เพียงเพื่อสร้างให้เป็นที่อยู่อาศัยเฉพาะเราเท่านั้น,  ชีวิตที่ดำรงอยู่ได้จนถึงปัจจุบันนี้  เพราะเราสละชีวิตแบบฆราวาส  แบบชาวบ้านทั่วฯไป  ออกบวชสู่ร่มกาสาวพัสตร์  มุ่งหน้าเดินไปตามพระสัทธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า  มีอริยทรัพย์เป็นจุดหมายปลายทาง  พระรัตนตรัยมีพระคุณต่อชีวิตเราอย่างยิ่ง  จึงใช้คำว่า "ดำเนินชีวิตเพื่อการบูชา"

                  เครื่องอุปโภคบริโภคต่างฯ  เกิดจากการหยิบยื่นให้จากบุคคลอื่น อาจเรียกได้ว่าจากความเมตตาของครูอาจารย์, จากความเลื่อมใสศรัทธาของญาติโยมที่มีต่อพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์,  จากความเชื่อเรื่องบุญกุศลในชาตินี้และชาติหน้า,  จึงเกิดการบูชาด้วยเครื่องอุปโภคบริโภคต่างฯขึ้น

                  "เช่นเวลา 06.42 น. เช้าวันนี้ (19 เมษายน 2562)" ขณะที่กำลังเขียนไดอารี่อยู่ในกุฏิ  ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น เปิดประตูออกไปดูเห็นรถเก๋งสีแดงจอดอยู่หน้าศาลา  จึงคลุมจีวรให้เรียบร้อยเดินไปที่ศาลาจึงรู้ว่า "รถเก๋งสีแดงนั้นหายไปแล้ว" ไม่มีรถไม่มีคนให้เห็นในวัดมาหลายวันแล้ว  วันนี้เป็นวันศีลวันพระ ก็อดคิดไม่ได้ว่า "รถเก๋งสีแดงคันนั้นคงมาทำบุญถวายอาหารเช้านี้"  ชีวิตจริงแม้บางครั้งจะอดบ้าง จะอิ่มบ้าง นั้นเป็น "อาหารทางกาย"  แต่อาหารทางใจคือความเชื่อมั่นศรัทธาในคำสอนของพระพุทธเจ้า  แล้วปฏิบัติเดินตามนั้น  ไม่เคยขาดแคลน  แม้จะต้องใช้ขันติความอดทนมากฯก็ตาม

 
"กุฏิกรรมฐาน" รายละเอียดค่าวัสดุอุปกรณ์ + ค่าแรงช่าง
 
บันทึกในไดอารี่