|
|
กับวันเวลาที่เหลือน้อยลง ฯ อยู่ทุกขณะ..... (ขณะนี้เวลา 22.09 น ของวันที่ 7 กพ. 2559) นับถอยหลังไปเมื่อ 15 วันที่ผ่านมา จนถึงขณะนี้ ตลอดช่วงวันเวลาที่ผ่านไปนี้ มีความรู้สึกแปลกฯ รู้สึกว่าตัวเอง เหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ก็... ไม่อยากใช้คำว่า โดดเดี่ยว, เดียวดาย, แต่ก็ไม่ทราบว่าจะใช้ภาษาพูดว่าอย่างไรดี หากจะดูภาพกิจกรรมต่างฯ + รายละเอียดการเดินทางแสวงบุญที่ลงในเว็บ ก็อาจจะพอทราบใด้เพียงภายนอกบางส่วนเท่านั้นเอง แต่... ภายในแล้ว เป็นดั่งเช่นที่กล่าวไว้เบื้องต้น ถึงจะอย่างไรก็ตามก็ขอขอบใจเว็บไซต์ "ไดอารี่บุญ" นี้ ที่เป็นเพื่อนกัลยาณมิตรมาโดยตลอด เป็นเพื่อนแท้ ที่สามารถระบาย และบอกความในใจใด้ ที่สำคัญคือยอมรับฟังทุก ฯ เรื่อง ด้วยอาการสงบ เข้าใจด้วยดีเสมอมา ขอบใจ และขอบใจมากฯ. ตลอด 3 - 4 ปี ที่ผ่านมา มีความเชื่อมั่นมาโดยตลอดว่า... การมาใช้ชีวิตที่วัดป่าดงยางแห่งนี้ เป็นบุญกุศล และควรทำอย่างยิ่ง การมาอยู่ใช้ชิวิตในสถานที่ ที่ ไม่มีผู้ใดอยากอยู่ เพราะแห้งแล้ง, กันดาร, ฝืดเคือง, ในเกือบจะทุกอย่าง สถานที่สิ่งแวดล้อมที่อยู่ยากเช่นนี้แหละควรอยู่ ซึ่งเป็นการยากมากที่จะมีใคร.สักคนเข้าใจถึงสิ่งที่กล่าวมานี้ แต่... ที่เรารู้อยู่ตลอดเวลา และเสมอมาคือ "เราเข้าใจเรา" อภินิหาร แห่งพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ กำลังจะเกิดขึ้นจริงหรือ... (ขณะนี้เวลา 17.30 น. ของวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2559) ขณะนี้อยู่บนรถตู้เดินทางจาก จ.สระแก้ว เข้า กทม. จุดประสงค์คือ วันพรุ่งนี้ 11 กุมภาพันธ์ 2559 เวลา 08.30 น. ต้องไปยังจุดนัดพบเพื่อพิมพ์นิ้วมือ ทำวีซ่าเข้าประเทศอินเดีย - เนปาล รถตู้ที่เรากำลังนั่งอยู่นี้ก็ไกล้หมดระยะแล้ว เราเองก็ต้องลงจากรถ เข้าสู่ป่าคอนกรีต แล้วเราจะพบกับอะไรอีกหนอ..... นับย้อนหลังไป เวลา 12.00 น. ของวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2559 ขณะนั้นมีรถจากวัดบึงพระรามมาส่ง เพื่อขึ้นรถตู้ที่คิวรถ จ.สระแก้ว มีพระเจ้าอาวาส และพระอาจารย์ "ต้อง" มาส่ง คนขับรถได้ถามขึ้นมาว่า "อาจารย์ลงกรุงเทพฯแล้วจะไปพักที่ใดหรือ" จึงได้ตอบไปว่า "ไม่รู้" คนขับอุทานขึ้นมาว่า "อ้าว" แล้วความเงียบก็ปกคลุมภายในรถ จึงพิจารณาถึงคำพูดที่ตอบคนขับรถว่าถูกหรือเปล่ากับคำตอบเช่นนั้น และต่อมาก็สรุปในใจเองว่าถูกต้องแล้ว เพราะอาจารย์ท่านได้สอนใว้ว่าให้อยู่กับปัจจุบัน และคิดต่อไปว่าหากบอกตามความตั้งใจแล้วเขาจะฟังเข้าใจหรือเปล่า เพราะเรากะว่าจะไปขออาศัยพักวัดบริเวณไกล้ฯ กับจุดนัดพบ หากไม่มีวัดอยู่แถวนั้น ก็กะว่าจะนอนในป่าคอนกรีตปักกลดบริเวณแถวฯนั้นสัก 1 คืน แล้วรุ่งเช้าก็เก็บกลด บาตร เครื่องบริขารทั้งหมดติดตัวขึ้นไปยังชั้น 22 ของตึก อโศก 253 พิมพ์ลายนิ้วมือต่อไป.... เรียกได้ว่าใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นปัจจุบันแบบเรา...... เมื่อรถวิ่งมาเกือบถึงคิวรถตู้ สระแก้ว - กรุงเทพฯ พระอาจารย์ต้องที่นั่งอยู่เบาะหลังได้พูดขึ้นว่า "อาจารย์ศักดาครับ ผมได้ติดต่อกับพระเพื่อนที่วัดพรหมวงศารามใว้แล้ว อาจารย์สามารถไปพักที่วัดนั้นได้นะครับ" ขณะนั้นคิดว่า "โอ้.. อภินิหารกำลังจะเริ่มเกิดขึ้นอีกแล้ว.." และเมื่อเดินทางถึงกรุงเทพฯ ในค่ำคืนนั้นจึงได้พักหลับนอนที่วัดพรหมวงศาราม และเมื่อถึงรุ่งเช้าก็ไม่ต้องนำบาตร กลด เครื่องบริขารทั้งหมดติดตัวขึ้นไปยังชั้น 22 ของตึก... ขอบคุณมากครับสำหรับความเอื้อเฟื้อ... ขอบคุณพระอาจารย์ต้อง, ขอบคุณพระมหากิจแห่งวัดพรหมวงศารามครับ....... |
|
********************************* |
และในที่สุดก็กลับถึง.. กุฏิคู่ทุกข์ - คู่ยาก ด้วยรถ "คุณปู่" |
 |  | กลับถึงวัดด้วยความปลอดภัย โดย "รถคุณปู่" | "กุฏิคู่ทุกข์-คู่ยาก" อยู่ในสภาพปกติเรียบร้อย |
|
และในที่สุดก็เดินทางกลับถึงวัดป่าดงยาง ร้อยเอ็ด เวลา 20.00 น. วันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2559 ด้วยรถ "คุณปู่" พบกับสภาพความสงบเรียบร้อย ปลอดภัยเป็นปกติดั่งเดิมของ "กุฏิคู่ทุกข์ - คู่ยาก" เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้......... |
|
|
ยานพาหนะที่พร้อมที่สุด สำหรับการเดินทางจากวัดป่าดงยาง - สู่สนามบินสุวรรณภูมิ (กำหนดเที่ยวบินสู่อินเดียเช้าวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2559) คือ "รถคุณปู่" เมื่อมาพิจารณาดูแล้วเห็นควรออกเดินทางตั้งแต่เช้าวันที่ 18 เพราะต้องเผื่อหากรถคุณปู่เกเร หรือเจ็บป่วยระหว่างทาง จะได้มีเวลาช่วยกันรักษาพยาบาล "ภารกิจของรถคุณปู่คือ เวลา 05.00 น. ของเช้าวันที่ 20 ต้องถึงจุดนัดพบ ณ สนามบินสุวรรณภูมิ" ......................................... |
|
|
|
********************************* |
|