หน้าแรก เดินทาง เริ่มการเกิด อย่าท้อสิ ตาทิพย์ ก่อนถึงวันนี้ อนุสาวรีย์คนเป็น ปณิธานเลี้ยงชีพ คลื่นที่ไม่กระทบฝั่ง พิจารณาจึงจะรู้ได้ ตอบแทนพระคุณ เพื่อนแก้วสหายคำ กุฏิ ทหารกล้า 2คน2อำเภอ งานปฏิบัติธรรม เตรียมงานประจำปี ทางเดินของจิต ปฏิบัติธรรมข้ามปี เตรียมรับปีใหม่ อนุสาวรีย์คนเป็น อาหารสามจังหวัด ก่อนไปอินเดีย ดอกเห็ดบานที่หัวใจ หลานกราบยาย เตรียมงานปฏิบัติธรรม วิสาขบูชาที่แม่ฮ่องสอน ซาเล้งบริการ ติดตั้งเสร็จเรียบร้อย รถผ้าใบกันสาด ใจดวงนี้ ที่เมืองลาว เตรียมตัวทำหมัน ทำตามสัญญา ถวายห้องน้ำ กำหนดวันถวาย วันสร้างความดี ต้อนรับปีใหม่ 2560 ฟ้าสางที่วัดพระธาตุ พระอรหันต์ของลูก พระคุณข้าวก้นบาตร งูเห่าเดินทางมาถึง ก่อสร้าง กุฏิดอกแก้ว ผ้าป่าแม่ฮ่องสอน 2560 ภาพกุฏิเรื่อยมา ถวายห้องน้ำ วัสดุ-สุขภัณฑ์ห้องน้ำ โครงการกั้นกันฝนลมหนาว กำหนดวันถวายกุฎิ เจ้าภาพมุงหลังคากุฏิ จากบุญ สู่บุญ คำตอบวันทำบุญฉลองกุฏิ ผ้าป่าแม่ฮ่องสอน 2559 ผ้าป่าแม่ฮ่องสอน 2558 แสงสว่างที่เกิดขึ้น 2558 บ้านเกิด คลื่นไม่กระทบฝั่ง ธุดงค์ - ธุดัน รวมงานปฏิบัติธรรม ที่ อินเดีย - เนปาล เริ่มชีวิตน้องดาวตก มีอาหารกินแล้ว ค่ายเยาวชน ธันวาคม 2557 ตุลาคม 2557 กันยายน 2557 สิงหาคม 2557 กรกฎาคม 2557 มิถุนายน 2557 พฤษภาคม 2557 หลวงตา ภาษาใจ อยู่เพื่ออะไร ความศิวิไลซ์ เทวดากับหนอน ขึ้นบ้านใหม่ มีป้ายเข้าวัดแล้ว โลกความเป็นจริง ภาพปฏิบัติธรรม สร้างหลังคากุฏิ หลวงพ่อท้าว กัลยาณมิตร หลวงตากับนกน้อย ความมั่งคง-ชนบท คอร์ส_ม. บัวขาว ด้วยจิตวิญญาณ สังขารไม่เที่ยงหนอ อภินิหาร - รถคุณปู่ โลก โลก โลก เจ้าอาวาส บุญข้ามภพข้ามชาติ หนึ่งคืนในป่าช้า เพื่อนสหธรรมิก เริ่มต้นปีใหม่ 2559 ส่งท้ายปีเก่า 2558 บุญทำกรรมแต่ง ไม้ยูคาลิปตัส ความหมายในภาพ งานเข้าค่ายเยาวชน ไดอารี่ บันทึกไม่ลับ พิธีศพน้องชิงดำ วันเริ่มสร้างกุฏิ อยู่กับความจริง วันวานที่ผ่านไป คุณข้าวก้นบาตร หลวงตาบุญร่วม คลื่นที่ไม่กระทบฝั่ง ประวัติวัดป่าดงยาง --- วันที่ 27 สิงหาคม 2556    ณ วัดป่าดงยาง             แล้วในที่สุด งานฌาปนกิจศพหลวงตาบุญร่วม ธมฺมคุตฺโต (เจ้าอาวาสวัดป่าดงยาง) ก็เสร็จสิ้นลง ท่ามกลางหมู่ญาติพี่น้อง และญาติธรรมจำนวนมาก นำโดยคณะสงฆ์อำเภอศรีสมเด็จทั้งหมด คุณธรรมและความดีสิ่งที่หลวงตาได้สร้างใว้ อยู่คู่วัดป่าดงยางคือ ตลอดสิบกว่าปี ที่รักษาป่าไม้ตั้งแต่สมัยเริ่มปลูก จนขณะนี้ต้นไม้เหล่านั้นโตขึ้นมาก ให้ความร่มเย็นแก่ผู้อาศัยทั้งมนุษย์และสัตว์ต่างฯ อีกทั้งเป็นสถานที่เกิดของอาหารมนุษย์คือ "เห็ดนาฯชนิด" ผู้คนทั้งหลายล้วนมีความแปลกใจด้วยกันทั้งสิ้นว่า ความแห้งแล้งกันดารของ ลาภสักการะ, บุคคลผู้เคารพศรัทธา, ข้าวปลาอาหาร, อยู่วัดป่าดงยางมีความแห้งแล้ง ความกันดารพร้อม เพราะเหตุใดหรือ.. หลวงตาจึงสามารถอยู่ได้อย่างตลอด            อาตมาได้ยินคำพูดคำหนึ่งว่า "ชีวิตหนึ่งได้จบสิ้นลงแล้ว แต่.. อีกชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มต้น" แล้วคำคำนั้นหมายถึงใครใช่เราหรือเปล่าหนอ! คงไม่ใช่หรอกเพราะเราต้องการบริหารใจเราเพียงคนเดียว ให้พบและอยู่กับความสงบตลอดไป. สิ่งที่มนุษย์หนีไม่พ้นคือความดับ ความตายของสังขารร่างกาย ธาตุดินน้ำลมไฟคืนสู่ธรรมชาติ สิ่งที่ควรคิดที่สุดคือ "จิตเราล่วงพ้นการเกิดหรือยัง" ชีวิตที่ดับสูญจากโลกนี้ กับความดีที่เหลืออยู่คู่โลก          ไฟที่กำลังลุกไหม้ร่างอันไร้วิญญาณของหลวงตาบุญร่วมบนเชิงตะกอน ที่ผู้คนทั่วไปกล่าวกันว่าร้อนหนักหนา สามารถแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้ไหม้เป็นจุณได้ เป็นที่ไม่น่าปรารถนาของผู้คนทั้งหลาย แต่.. ไฟที่กำลังลุกไหม้แผดเผาที่ยิ่งกว่า และผู้คนไม่ค่อยให้ความสำคัญคือ "ไฟราคะ ไฟโทสะ ไฟโมหะ" เป็นอาวุธที่แหลมยิ่งกว่าปลายเข็ม คมยิ่งกว่ามีดโกน คอยทิ่มแทง และเชือดเฉือนหัวใจอยู่เป็นประจำ หรืออาจจะเป็นบางครั้งบางคราว คงอาจจะเป็นเพราะว่ามนุษย์ทั้งหลายเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์และรับใช้"กิเลส"มายาวนาน เมื่อโดนอาวุธที่แหลมคมทิ่มแทงแล้วหาทางออกไม่เจอเพราะไฟโมหะครอบงำ ทำให้นึกถึงบทสวดมนต์ท่อนหนึ่งว่า "ในหมู่มนุษย์ทั้งหลาย, ผู้ที่ถึงฝั่งแห่งพระนิพพานมีน้อยนัก, หมู่มนุษย์นอกนั้น, ย่อมวิ่งเลาะอยู่ตามฝั่งในนี่เอง" ยกเว้นผู้ที่เห็นทุกข์ชัดฯ และเกิดพลังศรัทธาที่จะลงมือปฏิบัติ นำพาจิตใจตนเองให้ก้าวพ้นออกจากความทุกข์จริงฯ เขาย่อมแสวงหาความเป็นสัปปายะทั้งปวง ปูทางสู่การเกิดสติปัญญา แสงสว่างแห่งชีวิต และความเป็นอมตะชั่วนิจนิรันดร์.      อาพาธ และก่อนมรณะภาพ          คนเราอาจจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่... สามารถเลือกที่จะสร้างคุณงามความดีได้ การได้เกิดมาเป็นมนุษย์สุดแสนจะประเสริฐแล้ว บุญกุศลที่สูงยิ่งฯขึ้นไปมีอยู่มากมาย พลังที่ใช้ในการขับเคลื่อนที่ยิ่งใหญ่เรามีพร้อมแล้วหรือยัง. ร่างอันไร้วิญญาณของ หลวงตาบุญร่วม ธมฺมคุตฺโต นอนอยู่ในโลง ภาพล่าสุด (เย็นวันที่ 21 สิงหาคม 2556) น้ำผึ้งในขวดที่ฉันไม่หมด กับร่างอันไร้วิญญาณของ หลวงตาบุญร่วม เวลา 12.50 น. ของวันที่ 20 สิงหาคม 2556                   ขณะกำลังทำความเพียรอยู่ในป่า เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น จึงรู้ว่าโยมแม่ติดต่อมาและทราบต่อมาว่า ขณะนี้หลวงตาบุญร่วมที่นอนอาพาธอยู่ได้สิ้นลม(มรณะภาพ)แล้ว จึงเดินทางไปที่กุฏิ ที่ท่านใช้เป็นที่หลบแดดหลบฝนมานับ 10 พรรษา เห็นผู้คนอยู่ 5 - 6 คน กำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน นั่งอยู่ตามแคร่ไม้ไผ่บ้าง ตามเก้าอี้บ้าง และร่างอันไร้วิญญาณของหลวงตาบุญร่วม นอนอยู่บนเตียง ขณะที่ก้มลงกราบศพของท่าน ในใจได้ตั้งอธิฐาน "ขอดวงจิตอันบริสุทธิ์ของท่านจงไปสู่แดนสุขาวดีเถิด" ขณะอาบน้ำศพร่างอันไร้วิญญาณของ หลวงตาบุญร่วม ธมฺมคุตฺโต ร่างอันไร้วิญญาณของ หลวงตาบุญร่วม ธมฺมคุตฺโต ก่อนบรรจุในโลง                        วันนี้ (16 สิงหาคม 2556) เมื่อกลับจากเมืองแม่ฮ่องสอน สู่ที่พักสงฆ์ดงยางแดนอีสานเมืองเกินร้อย พร้อมกับของฝากจากคณะปฏิบัติธรรม "คือน้ำผึ้งจำนวน 2 ลังใหญ่" กับความประทับใจในความงดงามแห่งศีล (ปกติ) ของแม่ศีล พ่อศีล และศีลาจารวัตรในพระภิกษุ สามเณร ถึงกุฏิกลางป่าเก็บบาตรและของฝากเรียบร้อยแล้ว ได้มากราบและนำน้ำผึ้งมาถวายหลวงตาบุญร่วม (ที่กำลังอาพาธอยู่) ตามความตั้งใจ หลวงตาบุญร่วม ธมฺมคุตฺโต นอนอาพาธอยู่ในกุฏิ. หลวงตาบุญร่วม ธมฺมคุตฺโต              หลังจากทำวัตรเช้าจบลง ได้เดินเข้าไปกราบหลวงตาบุญร่วม ที่นอนอาพาธอยู่ในกุฏิ เห็นสภาพการทำงานของสังขารร่างกาย ที่ขณะนี้ทรุดโทรมดังในภาพที่เห็น ทำให้นึกถึงคำพูดของแม่ศีลเมืองแม่ฮ่องสอนว่า มีความประสงค์อยากถวายรถเข็นให้กับหลวงตาบุญร่วม "คิดว่าเป็นโอกาสที่ดีของเราแล้ว เราจะได้เป็นโชเฟอร์ (เข็นรถ) พาหลวงตาไปสู่บรรยากาศนอกป่าทุกเช้า อีกทั้งเราเองก็จะได้บิณฑบาตรไปด้วยในเวลาเดียวกัน"                                พระพุทธเจ้าตรัสเป็นปัจฉิมโอวาท ครั้งสุดท้ายว่า.“ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนท่านทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อม ความสิ้นไปเป็นธรรมดาท่านทั้งหลาย จงบำเพ็ญไตรสิกขา คือศีล สมาธิ ปัญญา ให้บริบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด”