|
|
|
บนโลกแห่งความเป็นจริง... ของมนุษย์... ในสังคมของชาวพุทธ เมื่อมีการทำบุญ, ถวายทาน, แก่พระภิกษุสงฆ์ มักจะมีคำกล่าวอยู่เสมอฯ ท่อนหนึ่งว่า "นิพพานะปัจจะโยโหตุ" เมื่อแปลความเป็นภาษาไทยโดยรวมแล้ว จะได้ใจความว่า "ขอผลบุญกุศล ที่ข้าพเจ้ากระทำนี้ จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าเข้าถึงพระนิพพานด้วยเทอญ" แต่ความเป็นจริงแล้ว ผู้คนส่วนมาก (แทบทั้งนั้น) เขาไม่ต้องการเช่นนั้นดอก... เห็นมีอยู่ดาษดื่น ทั่วไปในทุกฯ สังคม เขายังพากัน, แสวงหาความเป็นสีสัน ให้กับชีวิตตนเอง และมีแววว่าจะแสวงหาต่อไป ไม่มีที่สิ้นสุด..... |
ความเจริญทางโลก พัฒนาอย่างต่อเนื่องยิ่งฯ ขึ้นไปเรื่อยฯ... อาหารทางจิตวิญญาณของมนุษย์ ผู้ที่อยู่ใต้ "โลกธรรม" ย่อมหนีไม่พ้นความเจ็บปวด, ความทุกข์ระทมทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นยามเมื่ออาหารเหล่านั้นกลับกลายเป็นพิษขึ้นมา แล้วจะมีใครบ้างหรือเปล่าหนอ!... ที่จะมีความเพียรพยายามฝึกให้จิตใจของตนเองออกจากห้วงเหวแห่งความทุกข์ทั้งปวงเหล่านั้น อย่างถาวร..... |
หัวใจที่เด็ดเดี่ยว และมั่นคง... เป็นองค์ประกอบที่สำคัญอย่างยิ่ง เป็นเสมือนยานพาหนะ นำไปสู่จุดหมายปลายทาง.. มีให้เห็นอยู่ไม่น้อย เมื่อพบเจออุปสรรคต่างฯ (กาลเวลา, ความโดดเดี่ยว เป็นต้น) มาทดสอบเข้า หัวใจที่เด็ดเดี่ยวและมั่นคงในตอนแรกฯ ก็ค่อยฯ จืดจางลงฯ และหายลับ ไหลไปตามกระแสเหล่านั้นจนหมดสิ้น..... |
ในช่วงปลายเดือนมิถุนายน 2559 นี้.. ทราบว่าจะมีพระผู้รู้ จากจังหวัดแม่ฮ่องสอน นำพาคณะเดินทางสู่วัดป่าดงยางแห่งนี้ อย่างน้อยก็ทำให้ผู้เขียนมีความรู้สึกว่า "ไม่โดดเดี่ยว" และมีกำลังใจ เพื่อการรักษาความมั่นคงต่อไป.. อาจจะใช้เวลา 5ปี - 10ปี - 20ปี - หรือมากกว่านั้นก็ได้ เพราะสิ่งที่กล่าวมานี้เป็น "อกาลิโก - ไม่ขึ้นกับกาลเวลา" .......... |
|